Gedicht van Ester Naomi Perquin, laureaat van de Herman de Coninckprijs 2018 en voormalig Nederlandse Dichter des Vaderlands.

Wet

(Bij de Dodenherdenking, 4 mei 2018)

Nu men over stilte bijna niets meer heeft te zeggen, het onderzoek

is afgerond, wereldwijd filosofen, psychologen, geologen

en de gewone man twijfelen aan het bestaan ervan

nu alles klinkt en piept, raast en knaagt, men naar buitenlandse

bergen moet of nachtelijke hei, naar binnenmeren,

buitenwijken, we nooit meer raken uitgepraat,

nooit meer tot bedaren komen –

Nu wat ons rest te klein wordt om onze doden in te passen,

kan men hooguit géén antwoord geven. Komma’s sparen.

Witregels verzamelen. Stillevens. Pauzes. Hapering.

Eén wet blijft altijd ongeschonden. Ter bescherming.

Vóór de stilte valt kan men iets zeggen. Of er na.

Maar nooit er midden in.