We woekeren met onze oppervlakte en leggen er beslag op. Maar houden we genoeg ‘wilde’ plaatsen over, vraagt Virginie Platteau zich af.

Als we in de toekomst dichter bij elkaar moeten wonen, dan wordt het dringend tijd dat aandacht voor geluidshinder en akoestiek wordt opgenomen in de lastenboeken voor architectuur en stadsplanning. De belangstelling daarvoor is gering, blijkt uit een artikel in de reeks ‘Het land is luid’, terwijl er al heel wat expertise op dat vlak is. Bovendien neemt het belang ervan voor de levenskwaliteit in steeds drukkere steden alsmaar toe.

Alles went, ook geluidsoverlast. Zelfs de vogels in de stad zingen luider dan twintig jaar geleden. Maar we onderschatten hoe gevaarlijk lawaai is.

“De demon van de acedia is de lastigste. Eerst zorgt hij ervoor dat de zon lijkt stil te staan en dat de dag wel vijftig uren telt. Dan jaagt hij de monnik op om voortdurend uit het raam te kijken en uit zijn cel te lopen, om te kijken of de zon nog ver van het negende uur verwijderd is en om te kijken of er geen broeder komt. Vervolgens laat hij een aversie in hem opkomen tegen de plek waar hij leeft, tegen zijn levenswijze en tegen de handenarbeid. Kortom, hij mobiliseert heel zijn geschut om te bekomen dat de monnik zijn cel verlaat en er de brui aan geeft.”

“Hoe kan je een hele avond praten over stilte, terwijl deze tijd zoveel verzwijgt en alles juist luid schreeuwt om daden van verzet?” De verontwaardigde vraag wordt mij voor de voeten geworpen door een oud-studiegenoot die ik op de trein ontmoet, wanneer ik hem vertel waar ik zoal mee bezig ben. Hij is een activist. Al toen we studeerden, nu nog steeds. Springt op elke barricade, verzet zich luid tegen onrecht, niet alleen op sociale media, ook in het echt.